Rozdział 15

    Szkoła powoli pustoszała.  Był piątek i wszyscy rozjeżdżali się do domów na święta. Magiczną atmosferę dało się wyczuć w  powietrzu. Może z kilkoma wyjątkami. Odd Della Robbia już od kilku dni próbuje pogodzić się ze swoja dziewczyną. Bezskutecznie. Wygląda na to, że Ania obraziła się na niego na  dobre, więc chodził wściekły i naburmuszony. 

    Teraz siedział w pokoju Jeremy’ego przyglądając się jak pakuje ostatnie rzeczy. Szczęściarz spędzi czas ze swoją rodziną i dziewczyną.

- Odd, idź ostatni raz. Powiedz jej prawdę – poradził mu pakując parę skarpetek.

  Nie mając nic do stracenia chłopak postanowił spróbować raz jeszcze.  Zauważył, że korytarze są już niemal całkowicie puste. Niewiele osób zostało w Kadic.  Wszedł do sypialni Ani bez pytania. 

  Dziewczyna właśnie pakowała swoje ubrania w fioletową walizkę. Czarna spódnica zamarła jej dłoniach kiedy zauważyła swojego gościa.

- Hej – mruknęła.

- Przepraszam cię. Za wszystko. Wiem, że nie powinienem tak mówić o tobie. Moja zazdrość była bezpodstawna. Bardzo mi przykro, że wyjedziesz na święta. – powiedział Odd.

- To właśnie chciałam usłyszeć. – rzuciła mu się w ramiona – nie potrafię się na ciebie długo gniewać.

- Ale wyjedziesz do Polski?

- Tak. Teraz jest zbyt późno żeby to odwoływać. Pogadamy przez Internet. Zrobię dużo zdjęć mojej rodziny i starówki. Spodobają ci się. Polska to piękny kraj.- uśmiechnęła się słabo.

- Jeżeli jest taki sam piękny jak Polki to chcę tam jechać – zaśmiał się.  

      Obydwoje byli  szczęśliwi.  Bardzo za sobą tęsknili. Ania skończyła się właśnie pakować i poprosiła Odda żeby ją odprowadził  przed szkołę, ponieważ chce go przedstawić rodzicom.  Chłopak był trochę zestresowany bo nie wiedział czy  go polubią. Szli powoli rozmawiając i nadrabiając ten czas kiedy byli na siebie obrażeni. 

   Odd ujrzał mężczyznę o niebieskich oczach i  rudych włosach , był bardzo wysoki. Obok niego stała jego żona również o jasnych oczach i krótkich blond włosach. Na ich twarzach gościł szeroki uśmiech.  Mieli bardzo jasne karnacje. 

- Mama, tata! Jak miło was zobaczyć! – krzyknęła Ania i przytuliła się do rodziców.

- Nam również, kochanie. – powiedziała kobieta.

- A co to za młodzieniec? – spytał surowo ojciec.

- To mój przyjaciel tatku – odpowiedziała mu dziewczyna.

- Odd Della Robbia miło mi – przedstawił się chłopak. 

- Przyjaciel? Uważaj na moją córkę Odd – zaśmiał się pan Nowak.

- Eee dobrze. 

- No to my już będziemy jechać. Wesołych świąt Odd, miło nam było cię poznać! – oznajmiła mama Ani i razem z rodziną wsiadła do auta.

  Odjechali szybko i chłopak zauważył jak ukochana  macha mu przez szybę ze smutną miną. Jemu też było przykro. Niechętnie wrócił do Kadic, do swojego pokoju. 

    Ulrich siedział na łóżku i właśnie zadzwonił telefon zdziwiony chłopak oznajmił, że to jego ojciec dzwoni . Wysłuchawszy dwudziestominutowego monologu powiedział: 

- Moje oceny ostatnio się poprawiły. I nie zmienię moich przyjaciół. Wesołych świąt tato. – rozłączył się.

- Problemy ze starszym?

- Jak zawsze.

***

   Jeremy szedł w stronę sypialni swojej dziewczyny. Był bardzo podekscytowany. Przedstawi Aelitę swoim krewnym. Zapukał do drzwi i wszedł.

- Cześć, spakowana? – zapytał.

 - Tak… Jeremy a jak twoja rodzina mnie nie polubi? Wiem, że twoi rodzice są bardzo mili dla mnie, ale nie wiem co z innymi… - zakłopotana spojrzała gdzieś w kąt.

- Nie no co ty! Jak możesz tak myśleć! Oczywiście, że cię polubią każdy kto cię zna cię polubi! – Jeremy przytulił ją – Chodź idziemy.

  Poszli jeszcze się pożegnać z przyjaciółmi i wręczyli sobie prezenty. 

   Wyszli właśnie ze szkoły kiedy ujrzeli pana Belpois. Jak zawsze radosny powitał syna i Aelitę. Był to tak miły człowiek, że każdy się do niego uśmiechał. Wsiedli razem do auta i zarówno Jeremy jak i Aelita byli pewni, że  to będą cudowne święta.

***

- Chcesz żelka?- zapytał Ulrich żując zielony smakołyk.

- No daj… Kiedy to się włączy? – zirytowany Odd uderzył pięścią w laptop.

- Uspokój się! Jest tak późno, że nie zdziwiłbym się gdyby Ania już spała.

- Nie, nie obiecała mi, że będzie! O jest! – zachwycony wpatrywał się w monitor.

- Witaj! – słychać było głos z laptopa.

- Jesteś! Jak podróż? – zapytał Odd.

- Nie lubię latać samolotem, ale jest w porządku. Jestem w domu babci. O czekaj moja kuzynka chcę cię zobaczyć. – obok Ani na ekranie pojawiła się teraz jakaś mniejsza blondynka – to jest Kasia.

- Cześć. – powiedział Odd.

- Ona umie mówić tylko po polsku – zaśmiała się – chciała cię tylko zobaczyć. Jutro po południu pogadamy, babcia mnie woła. Dobranoc kochany!

   Odd wpatrywał się w monitor jak urzeczony.

- Haha Romeo otrzeźwiej! – zaśmiał się Ulrich na co chłopak wystawił do niego język.

   Usłyszeli pukanie do drzwi i weszła Yumi. Miała łzy w oczach i wyglądała na bardzo smutną.

- Co się stało? Twoi rodzice znów się pokłócili? – zapytał zmartwiony Odd.

- Nie. Powiedzieli mi, że po świętach wracamy do Japonii. 

-------------------------------------------------------------------------------- 

 Mam nadzieję, że wybaczyliście mi ostatni krótki rozdział :D.  Następny dodam już we wtorek. Pozdrawiam ;*.