Rozdział 22

-Ulrich, no weź, nie bądź taki pogadaj z nią chociaż. – powiedział Odd.  

- Nie wtrącaj się w nieswoje sprawy, dobra? – odpowiedział Stern.

  Siedzieli właśnie w pokoju chłopaków. Wokół Niemca siedziały Ania i Aelita ze stosem książek. We trójkę przygotowywali się do lekcji. Ukochana Odda popatrzyła na niego z dezaprobatą. Wtrącali się ile mogli, ale teraz trzeba dać spokój. Nic nie zdziałają.  Po prawej stronie Ulricha siedziała Aelita która również nie miała już siły przekonywać przyjaciela żeby wybaczył Yumi. To wszystko nie ma sensu. Stern jest niesamowicie honorowy i uparty. Nie da się go do niczego przekonać. 

   Odd siedział sam na swoim łóżku i był niezadowolony. Mało, że przyjaciele byli rozdzieleni to teraz dziewczyny poszły do Ulricha i się uczą. Co on ma teraz niby robić? Ania niby jest jego ukochaną  a woli spędzać czas z jego przyjacielem odrabiając lekcje… 

   Włoch wstał. Ania posłała mu pytające spojrzenie, ale ją zlekceważył i poszedł do pokoju Yumi. Może przynajmniej z nią będzie można porobić coś fajnego. Otworzył drzwi i zauważył, że na łóżku dziewczyny siedzą William , Jeremy i właścicielka pokoju. No pięknie! Robi się tak jak wszyscy się spodziewali. Japonka trzymała laptop na kolanach a jej przyjaciele wpatrywali się w ekran. Z tego co usłyszał Odd dziewczyna rozmawia ze swoim bratem.

- No super tutaj jest! Już poznałem wielu nowych kolegów! To fajnie, że teraz cały czas rozmawiamy w naszym ojczystym języku. Jak tak dalej pójdzie w ogóle zapomnę francuskiego.

- Nie zapomnisz Hiroki. Wiesz, będę już kończyć kocham cię, pozdrów rodziców. – posłała mu całusa i rozłączyła się.

 - Rodzinne pogaduchy w toku widzę – zaśmiał się Odd.

- Tak. – co dziwne Yumi uśmiechnęła się pierwszy raz od bardzo dawna. 

 Ładnie jej było z tym uśmiechem. Chyba powoli zaczyna wracać do siebie. Albo przynajmniej udaje. Jeremy wstał i powiedział:

- Mam do zrobienia jeszcze masę rzeczy. No na razie wszystkim.

  Odd nagle nie chciał przebywać sam z tą parą. Dziwnie mu było myśleć, że teraz Yumi może będzie z Williamem. To tak jakby nie chciał im przeszkadzać. Pożegnał się i wyszedł.

  Dziewczynie natychmiast zniknął ten uśmiech. Na twarzy znów pojawił się smutek i tęsknota. Jej towarzysz nie mógł patrzeć na nią w takim stanie złapał ją za rękę i powiedział:

- Nie będziesz siedziała taka smutna cały dzień, zabieram cię do kina. Jest nowy film na pewno ci się spodoba. – uśmiechnął się tajemniczo.

- Nie mam ochoty nigdzie iść.

- Ale pójdziesz bo cię zmuszam. – pociągnął ją żeby wstała i włączył radio -  lubię tą piosenkę.

   I zaczęli tańczyć jakby byli na jakiejś dyskotece. Nie przeszkadzało im, że są w jakimś zwykłym pokoju. William obejmował Yumi a ona uniosła głowę do góry, żeby widzieć jego twarz. Stali tak wpatrując się w swoje oczy. Jak zauważyła Yumi jego miały naprawdę piękny  odcień…

***

  Odd wszedł do swojego pokoju trzaskając drzwiami. Położył się na łóżku i głaskał Kiwiego który usadowił się obok niego. A co, skoro Ulrich może się obrażać to on też. Poleży sobie tak całe popołudnie. Skoro jego własna dziewczyna woli odrabiać lekcje niż spędzać czas z nim… Dziwne jak Jeremy to wytrzymywał. Della Robbia miał dzisiaj naprawdę paskudny humor. Na szczęście grupka wsparcia Ulricha przeniosła się do Ani bo pewnie tam było spokojniej.

   Nagle otworzyły się drzwi a stał w nich nie kto inny tylko sama Ania. Wbiegła radośnie pocałowała naburmuszonego Odda w policzek i wzięła z łóżka Ulricha jakiś zeszyt. 

- Dlaczego siedzisz taki smutny? Chodź pouczysz się z nami.

- Mam lepsze rzeczy do roboty niż uczenie się – odparł zaczepnie.

- Leżenie z Kiwim? To ja idę po Ulrich czeka. – zachichotała.

- Idź po jeszcze zacznie się niecierpliwić bez ciebie.

- O co ci znowu chodzi, Odd?

- O nic! Zamiast spędzać czas ze mną wolisz się uczyć!

- Przypominam ci, że jakiś czas temu zaczął się drugi semestr i ty też powinieneś zacząć się powoli przykładać! I o co jesteś zły? O to, pocieszam twojego najlepszego przyjaciela? Znowu masz jakiś problem! – wściekła wszyła i trzasnęła drzwiami.

- Pff.. Pociesza dobre sobie. Na tym rozstaniu się Ulricha każdy teraz musi cierpieć, co nie Kiwi? – pies podniósł łeb słysząc swoje imię, ale natychmiast go opuścił i zamknął oczy.  Tak to najlepiej teraz zrobić, pomyślał Odd, iść spać.

***

- I jak podobał ci się film? – spytał William. Właśnie wychodzili z kina.

- Był bardzo ciekawy.

   Zachodziło słońce. Niebo było przepiękne. Wiał chłodny wietrzyk kołysząc drzewa i krzewy.  Dunbar objął Yumi ramieniem. Ot, taki gest uczyniony pod wpływem magicznej chwili.  Mijali właśnie jakąś starszą panią której upadła siatka z zakupami. William posłusznie zatrzymał się i podał staruszce torbę.

- Dziękuję młodzieńcze. Masz piękną dziewczynę  - uśmiechnęła się do nich i poszła dalej.

  Yumi zaczerwieniła się słysząc tę uwagę, a William ucieszył się. Wiedział, że jego towarzyszka  jest piękna i, że zrobi wszystko, żeby była jego dziewczyną, bo kocha ją odkąd pojawił się w Kadic. I uważa, że właśnie takie jest ich przeznaczenie , żeby być razem.

  Byli już w szkole kiedy Yumi  powiedziała:

- Nie chcę być teraz sama. Aelita pewnie jest zajęta – popatrzyła gdzieś bok.

- Jak chcesz to możemy iść do mnie pogadamy i w ogóle. Dla ciebie mogę powtórzyć nawet materiał z chemii.

- No wow, rzeczywiście się dla mnie poświęcasz – zachichotała.

  Weszli do jego sypialni. Dziewczyna zdziwiła się, że jest tu posprzątane. Książki i płyty były schludnie poukładane, łóżko pościelone a meble czyste. Przyjemnie  było w tym pokoju. Rozsiedli się wygodnie i zaczęli rozmawiać. O szkole, przyjaciołach i zainteresowaniach. William zacytował swoje ulubione fragmenty z tych tomów poezji które czyta, na co Yumi uśmiechnęła się ponieważ bardzo się jej spodobały. Japonka wyznała również jak bardzo tęskni za rodzicami, za ojczyzną. Nawe nie zauważyli jak bardzo zrobiło się późno. William zaproponował, że pójdzie do automatu po coś do picia. Szedł szybko, ponieważ chciał jeszcze spędzić czas z Yumi. Kupił dwa kubki ulubionej kawy i szybkim marszem wrócił do pokoju. Stanął zdziwiony bo jego towarzyszka…  zasnęła. Odłożył kawę na biurko. I co teraz? Nie będzie jej przenosił bo jeszcze ktoś ich zauważy. Zamknął drzwi na klucz, żeby nikt ich nie zauważył (Jim jak nic dostałby zawału). Położył Yumi do swojego łóżka, przykrył kołdrą i pocałował w czoło. Niech sobie wygodnie śpi. On sam wyjął jakiś stary materac, wziął małą poduszkę i koc. Trudno najwyżej się nie wyśpi, przecież nie będzie spał z nią w jednym łóżku bez jej zgody.

   Położył się i mimo wszystko szybko zasnął.

***

  Obudził go natarczywy dźwięk budzika. Wyłączył go szybko i rozejrzał się zaspany. Yumi jeszcze smacznie spała. Postanowiwszy dać jej jeszcze chwilę snu otworzył drzwi z zamiarem pójścia do łazienki. Schował materac, żeby nie zagracał pokoju. Ponieważ spał bez koszulki zaczął szukać jakiejś do ubrania. No gdzie się podziała ta czarna z nadrukiem, przecież jeszcze wczoraj ją tam ułożył?! Śmiesznie tak chodzić z gołą klatą, stwierdził William.

   Nagle usłyszał jak ktoś gwałtownie zaczerpnął powietrze. Owy ktoś był w wielkim szoku.

  William odwrócił się i zauważył, że Odd i Ulrich (z rozczochranymi włosami i w piżamach) którzy szli do łazienki wpatrywali się w całą scenerię. Na co oni się tak gapią? Zirytował się Dunbar. No dobra podejrzanie to wygląda… Yumi śpiąca w jego łóżku a on bez koszulki…

- Ulrich idziemy, no chodź nie stój tak. – Włoch popchnął przyjaciela dalej w stronę łazienek. Widać było, że na twarzy Sterna walczą ze sobą dwa uczucia: szok  i wściekłość.

   Zadowolony William uśmiechnął się do niego bezczelnie i ubrał koszulkę. Ulrich już miał się na niego rzucić kiedy Odd złapał go za ramię i siłą zaprowadził dalej.

  W tym momencie Anglik postanowił więcej nie kusić losu i obudził Yumi:

- Aniołku  wstawaj. Koniec spania – uśmiechnął się rozbrajająco.

- William?! Co ty tu robisz? – krzyknęła zaspana.

- Ja tu mieszkam – zaśmiał się.

- A… o jej przepraszam musiałam zasnąć wczoraj byłam okropnie zmęczona.

- Nic się nie stało jak dla mnie możesz to robić znacznie częściej.

  Wstała i przeciągnęła się. Chwiejnym krokiem  ruszyła do siebie, żeby się przebrać. William postanowił nic jej nie mówić o tym, że pewna osoba ją widziała. To będzie słodka tajemnica. 

------------------------------------------------------------------------ 

 Witajcie oto znowu ja męczę Was moimi bazgrołami :). Wiem, że już zapraszałam na mojego nowego bloga, ale dodałam tam właśnie rozdział 4: mój pierwszy porządny opis ataku XANY i poznanie siostry Jeremy'ego i jestem bardzo ciekawa Waszych opinii na ten temat :). Pozdrawiam serdecznie!