Rozdział 13

    Powoli zbliżał  się grudzień. Aelita, Ania, Yumi, Jeremy, Ulrich i Odd mieli bardzo dużo spraw na głowie. Poprawiali oceny, uczyli się ( z wyjątkiem Odda...) a niektórzy odrabiali szlaban który dobiegł już końca. Tak więc przyjaciele siedzieli w pokoju chłopców i świętowali wspólny wieczór.

- Ej, Yumi dlaczego nie zaprosiłaś Williama? Byłoby bardzo sympatycznie widzieć go ponownie. - zarechotał Odd.

- Wiesz, co twoje żałosne zaczepki nie robią na mnie wrażenia. - odpowiedziała mu.

- Dobra, dobra tylko spokojnie. Mam pomysł! Gramy w prawdę? Zadajemy pytania! Dobra mogę zacząć?

- Jak musisz... - Aelita wywróciła teatralnie oczami.

- Ekhm... Ekhm... Aniu! Kto jest najprzystnojniejszym  chłopakiem w szkole? - zapytał unosząc brwi.

- Ej to nie fair! Każdy ma inny gust! - żachnęła się.

- No to odpowiedz według twojego gustu i już.

- No dobra... no przecież wiesz... - Ania zarumieniła się.

- Teraz Ulrich. Tylko szczerze, kto ci się podoba? 

- Odd ty mały...  - twarz Yumi przybrała kolor intensywnej czerwieni.

- Yumi najbardziej mi się podoba. - wypalił Ulrich.

- No widzisz. Jak chcesz to potrafisz - wyszczerzył zęby Odd.

    Nagle usłyszeli kroki na korytarzu. Spojrzeli na siebie przerażeni. Dochodziła 21.

- NO JA JUŻ NIE WYTRZYMAM!!! CO WY TU WYPRAWIACIE?! - Jim wparował do pokoju w tym samym momencie w którym Kiwi dał nurka pod łóżko. 

- Uczymy się Jim.  Wiedzę łatwiej przyswaja się wspólnie. -  oznajmił Jeremy.

- Ty mnie tu nie bajeruj Belpois. Skoro się uczycie to co tu robi Ishiyama? Przecież jest od was starsza!

- Bo ona ee.. ona nam tylko pomagała! - odezwała się Aelita.

- Stones ty ee... no.. Niech wam będzie, ALE WRACAĆ MI WSZYSCY DO SWOICH POKOI!!! - wyszedł trzaskając drzwiami.

- Jakiś łaskawy się zrobił. - zauważyła Ania.  

   Tak więc wszyscy zaczęli opuszczać pokój. Yumi już założyła bluzę kiedy Ulrich zaproponował, że ją odprowadzi.

  Wyszli z Kadic. Mijali budynki w milczeniu obydwoje myśląc o tym co sobie powiedzieć. Byli już jedną przecznicę od domu Yumi kiedy Ulrich zatrzymał się i wziął ją za rękę.

- Słuchaj to wszystko jest bez sensu. Raz ty jesteś zazdrosna, raz ja. Najlepiej postawić sprawę jasno  - wziął głęboki oddech - ja cię kocham. Zawsze kochałem tylko ciebie. Zrozumiem jeżeli ty nie czujesz do mnie tego samego. - zawstydzony patrzył na czubki swoich butów.

 Milczenie. Cisza jak makiem zasiał. Tego właśnie Ulrich się obawiał. Że wyjdzie na błazna. Że Yumi nic do niego nie czuje.

- Ja też kochałam zawsze tylko ciebie. 

   Kiedy ostatnio był taki szczęśliwy? Chyba nie pamięta. Wszystko potoczyło się bardzo szybko. Wziął ukochaną dziewczynę w ramiona i pocałował ją delikatnie. Przytulił. Serce biło mu jak oszalałe. Chciał już ją puścić, ale Yumi pocałowała  go tak namiętnie, że na chwilę obydwojgu zabrakło tchu. 

  Odeszła bez słowa w kierunku swojego domu.

 Ulrich wracał do szkoły półprzytomny. Witryny sklepów, przejeżdżające samochody. Wszystko było dla niego takie piękne. Wchodząc do szkoły zauważył Williama który czytał jakąś książkę.

- Cześć co czytasz? - zwrócił się do niego.

- A co ty nagle taki koleżeński się zrobiłeś?

- Miłość zmienia ludzi na lepsze. - oznajmił Ulrich z  miną niewiniątka.

   I odszedł zostawiając Williama na skraju załamania nerwowego. Otworzył drzwi swojej sypialni. Odda nie było, więc przebrał się w piżamy i usiadł na łóżku, rozmyślając o tym co miało miejsce...

- Co ty tak siedzisz sztywno? Coś cię boli znowu? Chyba polubiłeś siedzenie  z pielęgniarką! - powiedział współlokator Ulricha.

- Spadaj. 

- O nie! Coś się stało. Normalnie nie jesteś taki zadowolony. Czyżby Yumi wyznała ci miłość? - zapytał Odd.

- Skąd ty.. to znaczy... - Ulrich wyglądał na zaskoczonego.

- Intuicja.  A wiesz...

- Jeden z twoich głupich tekstów a przysięgam uduszę cię poduszką jak będziesz spał!

- Pff.. Pożartować sobie nie wolno jaki delikatny ten mój przyjaciel. Miłych snów Romeo!

   Odd położył się i po chwili słychać było głośne chrapanie. O tak będę miał miłe sny, to na pewno, pomyślał Ulrich. 

***

 

  Przyjaciele siedzieli przy stole i jedli śniadanie.

- Ania, będziesz jadła tego banana? - spytał Odd.

- Nie, weź go sobie. Brzuch mnie boli. - wręczyła mu owoc.

- O, a co ci w ten brzuch? - spytał jej ukochany.

- Haha nie udawaj, że nie wiesz. Nie mów, że sprowadziłeś ją na złą drogę! - zachichotał Ulrich.

- Weź się zamknij bo cię rzucę tą szklanką. - wycedził Odd.

- Odd, czy będę mogła być matką chrzestną? - spytała Aelita z miną niewiniątka. 

- No nie i ty też?!

  Właśnie obok stolika przechodziła banda Sissi. Spojrzeli na nich wymownie.

- Te, Della Robbia możesz się tak nie drzeć? Chyba, że chcesz mieć szlaban. - powiedziała Violetta.

- Ty nawet drzeć się nie musisz. Za samą twarz  powinnaś mieć szlaban. - wycedziła Ania.

- Na twoim miejscu Nowak, nie byłabym taka mądra. Myślisz, że znaczysz coś dla niego? Rzuci cię zaraz jak każdą inną. Nie masz w sobie nic WYJĄTKOWEGO. - Nicole uśmiechnęła się szyderczo.

- A ty Ulrich? Gdzie ta twoja.. hm... KOLEŻANKA? Ona nigdy nie ubrałaby się tak jak ja! - Sissi okręciła się wokół własnej osi ukazując krótką spódniczkę.

- Masz rację. Ona w worku na śmieci wyglądałaby ładniej niż ty. - uśmiechnął się Ulrich.

  Cała piątka wybuchła śmiechem, natomiast Sissi  odeszła z przyjaciółmi.  Nie przejęli się tą sytuacją.

 Lekcje szybko im zleciały i właśnie odpoczywali na ławce przed szkołą.

- Jeremy, święta są niedługo. Nie musisz zostawać w szkole. Zostanę sama. - powiedziała Aelita.

- Nie no co ty! Ustaliłem z ojcem w tym roku mogę cię zaprosić do siebie do domu!

- Naprawdę?! To fantastycznie! - przytuliła go.

- Tylko grzecznie mi tam Jeremy. - Odd pogroził mu palcem.

- A wy wracacie do domu na święta? - chłopak puścił uwagę przyjaciela mimo uszu. 

- Ja nie wracam.  Moi rodzice jadą na święta do Polski a ja nie mam siły na długą podróż. Powiedziałam im, że przyjaciele zostają. - oznajmiła Ania.

- Aha. Przyjaciele czyli Odd? - zaśmiał się Ulrich.

- Eee no nie tylko. A ty?

- Ja już powiedziałem ojcu, że zostaję. Pokłóciłem się z nim, ale to dla sprawy.

- Czyli będziemy we trójkę no i Yumi. Ale ona spędzi czas z rodziną. Właśnie a propos Yumi  to co się stało wczoraj wieczorem? 

- Nic się nie stało! - krzyknął zawstydzony Ulrich.

***

   Piątka przyjaciół siedziała w bibliotece i próbowała nauczyć się na jutrzejszy test z chemii. Aelita i Jeremy już dawno skończyli i rozpoczęli fascynującą dyskusję o  temacie z fizyki.

- Ania choć. Ja i tak się tego nie nauczę a tak przynajmniej  pójdziemy do kina! Tylko we dwoje co ty na to? - spytał Odd.

- Możemy iść. 

  Złapali się za ręce i wyszli z sali. Ulrich wyjął telefon i napisał sms do Yumi z prośbą o spotkanie w parku. Czekał i czekał.

Dobrze już tam idę :).

Chłopak wstał i popędził w kierunku parku. Dziewczyna już tam była.

- O czym chciałeś pogadać?

- No wiesz to co się stało wczoraj między nami...

- Hmm... tak co z tym? - zaśmiała się.

- No bo czy ty... chciałabyś być moją... dziewczyną? - wypalił i przygryzł dolną wargę. 

------------------------------------------------------------------------------------- 

Rozdział jest jak obiecałam następny już w środę :).