Rozdział 23

Minął już ponad miesiąc od incydentu z udziałem śpiącej Yumi w pokoju Williama. Mimo tak długiego czasu nic nie zmieniło: Ulrich dalej udawał, że nie zna byłej dziewczyny, ona sama chodziła smutna a William starał się ją jakoś pocieszyć. Jakby tego wszystkiego było mało „Wiadomości Kadic” zaczęły się  rozpisywać na temat rzekomych powodów rozstania się pary. Nie zanosiło się, żeby ta sytuacja miała ulec poprawie, wręcz przeciwnie Ulrich jeszcze bardziej się zawziął w postanowieniu nie odzywania się do Azjatki.

  Jeżeli chodzi o resztę naszej grupy to Ania i Odd bez przerwy się kłócili. O najmniejszą głupotę wybuchała między nimi dzika awantura. Następnie przez kilka dni się do siebie nie odzywali, ale później któreś z nich ustępowało i godzili się. Dla nich to też nie był najlepszy okres.

  Związek Jeremy’ego i Aelity kwitł. Śmiało można powiedzieć, że są najszczęśliwszą parą w całym Kadic. Na tygodniu uczyli się razem i pracowali. Bardzo dobrze im to szło, w klasie nie mieli sobie równych. W weekend chodzili razem na spacery dyskutując o tym co dzieje się na świecie czy o ostatnio przeczytanej książce. Wybrali się parę razy do kina i do kawiarni na ulubione ciasto dziewczyny. Można by pomyśleć,  że ich związek zieje nudą i rutyną, ale nic podobnego! Nie zabrakło między nimi całusów, czułości i zarumienionych twarzy. Rzadko się kłócili, zdarzały się drobne sprzeczki po których i tak wracali do siebie jeszcze silniejsi, przekonani o tym, że chcą być razem.

  Jest piątek, obiad. Ania i Odd siedzieli dzisiaj z Ulrichem a Jeremy z Aelitą z Yumi. To zaczyna już wszystkich irytować, że są tacy rozdzieleni. Nie można nawet posiedzieć wspólnie przez to wszystko.

   Ponieważ Yumi jak zawsze od miesiąca nie miała apetytu i niewiele zjadła wyszła ze stołówki zostawiając przyjaciół samych. Wiedziała, że to z jej winy nastąpił ten idiotyczny podział, ale cóż poradzić skoro szanowny pan Stern nawet nie raczy siedzieć z nią przy jednym stole. Myślałby kto, że to jakiś lord.  

  Dziewczyna poszła do swojego pokoju. W ostatnim czasie miała w zwyczaju, leżeć bezczynnie na łóżku patrząc się w sufit. Myślała o tym jak będzie wyglądać przyszłość, co będzie dalej. Na większość tych pytań nie znała odpowiedzi, jeszcze tyle decyzji do podjęcia! Japonka nie wiedziała ile tak leżała, często zdarzało się jej w zamyśleniu spędzić tak całe mnóstwo czasu… Zerwała się nagle kiedy usłyszała, że ktoś wszedł do pokoju. To William usiadł obok niej i spytał:

- Jak tam samopoczucie królewno?

- Beznadziejnie. A to wszystko twoja wina, gdybyś mnie wtedy nie pocałował nic by się nie stało! – wybuchła dziewczyna.

- No co ty, chyba nie rozumiesz pewnej rzeczy. Dla Ulricha był to pretekst. Zostawił cię z tego powodu, ale kiedyś zostawiłby cię z innego. Yumi, gdyby cię kochał to by nie zerwał! Przecież było widać, że ty nie chcesz mnie całować i nic do mnie nie czujesz!

  W miarę jego tłumaczenia Yumi coraz bardziej zaczynała mu wierzyć. Już od ponad miesiąca jej to mówił, a ona naprawdę zaczęła tak to postrzegać.

- I co? Całe życie masz opłakiwać Romea? Weź się w garść. Zacznij żyć jak dawniej, znajdź sobie kogoś. Przez cały czas masz zamiar chodzić jak struta?

  Mówiąc to zauważyła błysk w jego pięknych oczach. Dunbarowi bardzo zależało na szczęściu Yumi i chciał, żeby wreszcie przestała opłakiwać byłego ukochanego.

- Zastanów się nad tym co powiedziałem. Bo tak jak ci przyrzekłem dawno temu, to nadal jest aktualne: ja na ciebie czekam. Czekałem jak byłaś z Ulrichem i czekam teraz. – to powiedziawszy wstał i chciał wyjść kiedy Yumi złapała go za rękę.

- Zostań – poprosiła.

- Dlaczego mam zostać?

 Dziewczyna zawahała się, ale odpowiedziała:

- Bo chcę.

   William usiadł obok niej a ona oparła głowę o jego ciepłe ramię. Czuła się bezpieczna i pierwszy raz od bardzo dawna radosna. Przymknęła oczy i uśmiechnęła się. Można by rzec: chwilo trwaj!

- Jesteś teraz szczęśliwa? – spytał chłopak a Yumi wyczuła w tym pytaniu jakieś drugie dno jednak odpowiedziała szczerze:

- Jestem.

   Wydarzyło się coś z czym ona nie mogła już walczyć. Kiedy odpowiedziała „jestem”, William powoli obrócił głowę tak aby widzieć całą jej twarz. Uśmiechnął się uroczo i pocałował ją delikatnie  i czule. Ten gest rozpalił gorący ogień, którego nie mogli (i najwyraźniej nie chcieli) ugasić.  Ich usta zatonęły w namiętnym pocałunku. Tego popołudnia nie wiele ze sobą rozmawiali. Nie mieli na to czasu.

***

- Co będziesz dzisiaj robił? – spytał Odd patrząc na współlokatora.

- No jak to co, zapomniałeś? Mamy dzisiaj trening – odpowiedział Ulrich szukając w szafie stroju.

- Kurde, kompletnie zapomniałem! Umówiłem się z  Anią na spacer. Zabije mnie chyba!

- Nie umiesz z nią gadać i tyle. Ja ją dobrze poznałem. – mruknął Stern buszując w szafie.

- Ta, ty zawsze wiesz jak się obchodzić z dziewczynami – burknął Della Robbia.

  Od niedawna temat Yumi stał się tematem tabu. Nie wolno było wspominać o niej w obecności Ulricha bo wtedy udaje, że nie słyszy dopóki nie zmieni się tematu. Ciężko było z nim ostatnimi czasy wytrzymać. Na szczęście powoli wracał stary Ulrich, więc przyjaciele przyjęli to z wielką ulgą.

  Odd wziął swój strój i poszedł poinformować Anię o treningu. Co dziwne dziewczyna nie była na niego zła tylko wzięła książki i poszła do pokoju Jeremy’ego. Co ona ma z tym uczeniem się z innymi? Ulrich miał z tego korzyści bo spisywał od niej ile wlezie a Jeremy? 

   Chłopcy poszli w stronę sali gimnastycznej śmiejąc się z ostatniej akcji Sissi. Humory im dopisywały i było bardzo fajnie pierwszy raz od bardzo dawna.

   Weszli do szatni i zaczęli się przebierać. Nieopodal nich stał William z grupką swoich kolegów rozmawiając o czymś z przejęciem. Tematem tej pogawędki były sprawy sercowe.

- Ja już chodzę z Marthą. A co z tobą, Will? – pochwalił się jakiś blondyn.

- Ja jestem z moją ukochaną. – odparł dumnie Dunbar.

- Co to za szczęściara? – zaśmiali się pozostali.

- Yumi – rzekł z uczuciem William.

   Zmienili temat i dyskutowali o taktyce jaką zamierzają dzisiaj grać. Ulrich usłyszawszy tę „radosną” nowinę zezłościł się bardzo a jego twarz zasłoniła tak dobrze znana zgorzkniała maska. Odd stracił dobry humor. Co on wyprawia? Zerwał z Yumi i nie utrzymuje z nią kontaktu, więc o co jest zazdrosny? O co mu w ogóle chodzi? Nie zdecyduje się czy coś do niej czuje czy nie. Zirytowany całym zajściem Włoch szybko przebrał się w swój strój i wyszedł na rozgrzewkę. Pewnie  te emocje odbiją się na jego grze i przez to wszystko dostaną ochrzan od Jima. 

***

- Ej, rozpraszasz mnie – rzekła z wyrzutem Aelita w stronę swojego chłopaka. We troje uczyli się teraz historii a Jeremy który już wszystko opanował przeczesywał palcami gęste włosy swojej dziewczyny.

- Nie uczymy się jest piątek. – zaproponował im.

- Nie wierzę, że to mówisz – zaśmiała się Ania.

  Zgodnie postanowili pójść pooglądać trening. Szli w kierunku bloku sportowego, deszcz bębnił w szyby rytmicznie. Nieprzyjemna ta pogoda. Dobrze się czuli we trójkę mieli podobne zainteresowania, hobby. Lubili się razem spotykać.

   Zajęli ławki obserwując przebieg gry. Aelita zmartwiona powiedziała:

- Patrzcie na Ulricha. Znowu musiało się coś stać.

- Wygląda na niesamowicie zdenerwowanego. – zauważyła Ania.

   Zaczęli dyskutować co znowu mogło się zdarzyć. Wszystko było możliwe kiedy ukochana Odda zmarszczyła czoło i powiedziała:

- To może wydawać wam się głupie. Tak, nagle przyszło mi to do głowy, że może… Yumi jest z Williamem?

- Nie no co ty to jest… - Jeremy chciał powiedzieć „niemożliwe”, ale po tym jak Ulrich i Yumi zerwali ze sobą przestał używać tego słowa. 

-------------------------------------------------------------- 

Hej ^^. Ostatnio coś mało komentarzy tu jest :(. Nie wiem, czy nie podoba Wam się coś w nowych notkach? Proszę o szczere opinie co należy zmienić. Do napisania :).