Rozdział 25: Koniec części pierwszej.

   Ulrich spojrzał na dziewczynę. Nie to, że była brzydka. Po prostu mu się nie podobała i to wszystko. Chyba nie jest jeszcze gotowy na nowe romanse.

    Charlotte spojrzała na chłopaka z nadzieją. Od dawna jej się podobał jednak nigdy nie miała odwagi do niego zagadać. Miała wrażenie, że on nie gustuje w takich dziewczynach jak ona; różowe sukienki, długie tlenione na blond włosy. Zainteresowania: moda i plotki. Dwa różne światy.

- Słuchaj, naprawdę nic z tego nie będzie. Wracam do pokoju, dzięki za spotkanie, Char. – powiedział jej a ona zrobiła tylko głupią minę.

   Stern nie mógł uwierzyć, że się w to wszystko wpakował. Po co na siłę szukać sobie dziewczyny?! To nie ma sensu. Otworzył drzwi do pokoju i zastał tam Odda któremu o dziwo towarzyszyła Ania. Chyba wreszcie odkleiła się od podręczników. Zadowolony Della Robbia przytulał dziewczynę do siebie i szeptał do niej po włosku. Dziewczyna kiedyś wyznała, że „to taki romantyczny język”  na co rozradowany Odd często mówił do niej właśnie w swoim ojczystym języku. 

- Cześć włosko-polska paro. – powiedział Ulrich siadając na swoim łóżku.

- Hej. – odpowiedzieli mu.

  Kiwi przyczłapał do Niemca i zaczął drapać mu nowe spodnie pazurkami na co Ulrich pogłaskał go po łbie i odepchnął delikatnie od siebie. Pies potraktował to jako zabawę i ucieszył się bardzo.

- No kto jak kto, ale Kiwi na pewno cieszy się z mojej obecności – zaśmiał się chłopak.

***

  W tym samym czasie Jeremy i Aelita przechadzali się po parku. Trzymali się za ręce i rozmawiali o tym o czym rozmawiają najczęściej: o przyszłości. Postanowili, że na studia pójdą razem, najlepiej na ten sam kierunek. Jeszcze nie wiedzą dokładnie na jaki i o tym tak dyskutują:

- Ja bym chciała studiować chemię albo informatykę – upierała się dziewczyna. 

- Mówiłem ci już, że nie idziemy  na chemię.

- Ale mi się tak podoba! Proszę, Jeremy…

  Chłopak wiedział, że nieważne co będzie w życiu robił ważne, żeby był z nią. Ze swoją ukochaną dziewczyną.

***

- Yumi…

- Hmm?

   Para leżała właśnie przytulona na łóżku w pokoju chłopaka. Byli bardzo zmęczeni po lekcjach i miło było tak odpocząć.

- Ile chciałabyś mieć dzieci? – zapytał śmiertelnie poważnym tonem William.

  Yumi zaśmiała się serdecznie.

- Naprawdę jeszcze o tym nie myślałam.

- A ja myślałem. Chcę troje. Dwóch synków i córeczkę – oznajmił i pocałował ją w czoło.

- Świetny pomysł. Kiedy ja z trójką dzieci będę pracować?

- Damy radę. – zaśmiał się.

   Postanowili iść do automatu kupić sobie kawy. Trzymając się za ręce szli w  tym kierunku. Po drodze minęła ich Sissi wymownie patrząc na ich splecione dłonie. Japonka miała to w  nosie. Nie obchodziło jej zdanie Delmasowej. W ostatnim czasie niewiele myślała o tym co ktoś o niej sądzi. Stało się to dla niej obojętne.

  Przy urządzeniu z napojami stał Ulrich klnąc pod nosem. Widocznie maszyna znów przyjęła monety nie dając nic w zamian. Czasem jej się to zdarzało. Yumi podeszła do automatu i z całej siły go kopnęła. Wtedy dopiero dało się słyszeć odgłos robionego napoju. Stern popatrzył na nią. Z jego twarzy nie dało się wyczytać żadnych emocji. Jego oczy były bez wyrazu, nieprzeniknione. Od tego wzorku dziewczynie zakręciło się w głowie i lekko się zachwiała na co jej ukochany musiał złapać ją w ramiona.  

   Zapadła niezręczna cisza. Nikt nie wiedział co powiedzieć. William patrzył na Yumi, ona patrzyła na Ulricha a on na nią. Co to w ogóle ma być?

- Przepraszam. – mruknęła dziewczyna.

- William, czy możesz nas na chwilę zostawić samych? – spytał Stern.

  Anglik spojrzał na swoją dziewczynę a ta kiwnęła głową.

- Rozstańmy się w zgodzie. – przemówił nagle Ulrich.

- Co? – zaniemówiła dziewczyna.

- To co słyszałaś. Nie chcę mieć w tobie wroga.

- Ja też tego nie chcę – odpowiedziała mu.

  Ulrich wyciągnął rękę. Yumi uścisnęła ją i stali tak przez chwilę. Umysł chłopaka zasnuła fala wspomnień: pierwszy raz kiedy ujrzał Japonkę, ich pierwszy trening, walki w Lyoko, chronienie Aelity, wszystkie ich kłótnie, pierwszy pocałunek.

   To dziwne bo przed oczami dziewczyny pojawił się ten sam obraz. Jego zapach kiedy brał ją w swe ciepłe ramiona, jego usta które szeptały „kocham cię”, uśmiech który gościł na jego twarzy kiedy ją zobaczył.

- Ja muszę już iść. William czeka. – to powiedziawszy dziewczyna obróciła się napięcie i niepewnym krokiem poszła do swojego chłopaka.

  Ulrich nie myślał już o tej kawie. Zostawił ją tak i usiadł na najbliższej ławce. Zrobiło mu się niewyobrażalnie smutno. Przez te wspomnienia. Czy to nigdy się nie skończy? Czy już do końca życia będzie musiał znosić te wizje o szczęśliwej przeszłości? Czy każdą napotkaną dziewczynę będzie podświadomie porównywał do Yumi?

***

- A ty co chciałabyś studiować? – zapytał Odd.

- Chciałam wrócić do Krakowa, żeby tam pójść na medycynę. – oznajmiła dziewczyna.

- Do.. Krakowa?

- No tak w końcu tam jest mój dom, prawda?

- Proszę cię zostań zemną. Nie chcę żebyś wyjeżdżała. – błagał ją Della Robbia patrząc w te oczy barwy nieba które teraz zamgliły się z powodu łez.

- Zostanę. Dopóki będę z tobą nigdzie się nie wybieram – szepnęła.

  Poleżeli jeszcze chwilę tak przytuleni i postanowili wyjść na dziedziniec, trochę się przewietrzyć. Bladą twarz dziewczyny oblały różowe rumieńce po prośbie złożonej przez chłopaka. Złapali się za ręce i zaczęli spacerować. Odd zaczął się zastanawiać czy to uczucie którym darzy Anię jest tym prawdziwym, na zawsze? Czy to niej zauroczenie? Włoch modlił się, żeby spędzić z tą dziewczyną całe swoje życie.

***

  Aelita i Jeremy siedzieli w pokoju. Rozmawiali o Lyoko. O tym jak walczyli przeciwko XANIE. Chłopak wyznał, że dzień w którym uruchomił komputer był najszczęśliwszym w jego życiu. Gdyby nie to poznałby Aelity. Nie połączyłaby ich ta magiczna więź i nie byliby teraz tacy szczęśliwi. Bo przecież o to właśnie chodzi w życiu, żeby być szczęśliwym, prawda? 

-------------------------------------------------------------------- 

Witajcie moi drodzy! Zaczęła się szkoła, jak tam u Was? Ten rozdział kończy część pierwszą opowieści i niedługo dodam rozdział który będzie już częścią drugą opowiadania :) Mogę zdradzić, że czeka nas bardzo dużo zmian :D. Proszę o dużą liczbę komentarzy bo jestem ciekawa ile osób czyta te moje bazgroły :). Całuski.