Rozdział 27

   Wdech. Wydech. Nie denerwuj się. To tylko spotkanie z przyjaciółmi. Przecież spędziłaś z nimi tyle czasu. Czym tu się stresować? Niedorzeczne. Skończyła robić makijaż i związała włosy  w koka. Ubrana była w czarą spódnicę, buty na koturnie i miętowy żakiet. Założyła kolczyki które dostała od Williama na urodziny i koniec.

   Jej chłopak był z kolegami na meczu. Umówił się wcześniej i nie chciał tego odwoływać, więc Yumi chcąc nie chcąc musiała sama wybrać się do Aelity i Jeremy’ego.

   Lubiła jeździć swoim autem. Pojazd może nie był luksusowy, ale nie psuł się zbyt często i był idealny dla młodej kobiety. Na szczęście nie było żadnych korków i w miarę szybko dotarła do celu.

  Wzięła głęboki oddech  i przejrzała się w lusterku. Nie jest źle.

 Zapukała do drzwi. Otworzyła jej uśmiechnięta pani domu.

- Witajcie wszyscy – powiedziała Yumi i zajęła miejsce przy stole.

  Odd wraz z żoną siedzieli obok siebie i opowiadali Jeremy’emu o ich synku. Jak można było wywnioskować z rozmowy podejrzewali, że Francesco będzie niesamowicie mądrym dzieckiem. Jego ojciec z zachwytem opowiadał o wszystkim co dotyczy jego synka a Ania gorliwie przytakiwała. Jeremy uśmiechnął się pogodnie i odparł:

- No to chyba maluch wdał się z rozumem do mamy.

 Jak za starych dobrych czasów zaczęli się sprzeczać dopóki Aelita ich nie uciszyła. Yumi siedziała jak na szpilkach. Wiedziała, że Ulrich się lekko spóźnia i nie może się doczekać kiedy go zobaczy po tych wszystkich latach rozłąki. W kółko układała sobie w głowie obrazy jak on też teraz wygląda, czym się zajmuje…

- Dunbarowa chyba zasnęła – zaśmiał się Odd.

- Co? – spytała zszokowana.

- Pytałem się ciebie gdzie się podział twój luby.

- Na meczu – odparła mechanicznie kobieta.

  Rozmowa potoczyła się na takie tematy jak praca, małżeństwo i tak dalej. Normalna pogawędka dobrych przyjaciół.

  W drzwiach stanął wysoki mężczyzna. Miał poczochrane kasztanowobrązowe włosy i oczy tej samej barwy. Z jego postawy można wywnioskować, że jest dumny i męski. Chyba sporo ćwiczył na siłowni bo był nieźle umięśniony. Ubrany modnie i gustownie  w ręku trzymał butelkę wytrawnego wina. Kasztanowe oczy omiotły pomieszczenie i chwilę dłużej zatrzymały się na czarnowłosej piękności której w tym momencie odjęło mowę.

- Przepraszam, ale wszedłem bez pukania – uśmiechnął się łobuzersko.

  Do Yumi wróciły wspomnienia z czasów kiedy była nastolatką. Wszystkie ich kłótnie, sprzeczki i ciągła zazdrość. To takie piękne chwile..

- Proszę siadaj – zachęciła go Aelita.

 Wybrał miejsce naprzeciwko Japonki. Kobieta starała przybrać się obojętny wyraz twarzy. Ulrich zajął miejsce przy stole i z dumną miną spojrzał na siedzącą przed nim osobę. Następnie położył na stole wino i jak zauważyła Yumi: nie miał obrączki na palcu. Czy to znaczy, że nikogo jest singlem?

- Jak tam w pracy, Sternusiu? – zaśmiał się Odd.

- A w porządku nie narzekam. – odparł również ze śmiechem.

- A czym się właściwie zajmujesz? – wypaliła bez zastanowienia Yumi od razu żałując tej decyzji bo jego wzrok powędrował w jej stronę.

- Jestem dziennikarzem w magazynie który konkuruje z tym dla którego  pracujesz.  – uśmiechnął się jeszcze szerzej.

  Japonka otworzyła szeroko usta. Nic o tym nie wiedziała. Nie śledzi przecież poczynań innych czasopism za bardzo jest zajęta swoim. Na widok jej reakcji wszyscy wybuchli głośnym śmiechem.

- A jak tam Angelina? Dlaczego nie przyszła z tobą? – zapytała Ania.

- Zerwaliśmy. – odparł obojętnym tonem Stern.

- Ojej, tak mi przykro.

- Nie pasowaliśmy to siebie.

- No dobra koniec tych pogaduszek, bo mi się pieczeń przypali – powiedziała pani domu.

    Wzrok jej przyszłego męża powędrował za nią z uwielbieniem. Wszyscy przygryźli wargi żeby się nie roześmiać.

***

- Kto wśród nas nic nie pił? – zapytał Belpois dwie godziny później.

   Nie pijący wina to Ania, Yumi i oczywiście Ulrich. Ponieważ miło im się tak siedziało postanowili dokupić jeszcze jedną butelkę i może jakąś przekąskę. Ania nie chcąc rozstawać się z mężem spytała czy ktoś inny nie mógłby pojechać.

- Pojadę, pod warunkiem, że Yumi ze mną pojedzie. – oznajmił Stern.

  Lekko zszokowana Ishiyama podniosła się z miejsca i ruszyła za mężczyzną. Wsiedli do jego samochodu  i pojechali do najbliższego sklepu. W aucie panowała niezręczna cisza, ponieważ nie wiedzieli o czym tu porozmawiać.

- Kto by pomyślał, że jeszcze się kiedykolwiek zobaczymy. – powiedział ni stąd ni zowąd Ulrich.

- To źle?  

- Zależy dla kogo. -  odparł z uśmiechem – pięknie wyglądasz, nie sądziłem, że kiedykolwiek zobaczę cię w spódnicy albo w butach na obcasie.

- Dzięki – wymamrotała zmieszana – ty też wyglądasz niczego sobie.

  Ten niezręczny komplement sprawił, że Ulrich roześmiał się serdecznie co rozładowało napięcie. Zaczęli luźną pogawędkę. Nie spieszyli się z zakupem tego wina, mieli tyle spraw do przegadania. Tyle się zdarzyło w ciągu tych lat…

- Co ta za Angelina o której wspomniała Ania? – spytała Yumi kiedy wsiadali pod sklepem.

- Była dziewczyna.

- A.. dużo miałeś dziewczyn?

- Kilka ich było – uśmiechnął się zagadkowo Stern – a ty… przyznaj się ilu mężczyznom złamałaś serce?

- Żadnemu. – odparła obojętnym tonem. Nie miała zamiaru przechwalać się jakimiś podbojami miłosnymi.

- A teraz jesteś z kimś?

- Nie.. znaczy tak.

- Czyli?

- No jestem, ale trochę się nam nie układa ostatnio. – wyznała niechętnie.

- Imię tego szczęściarza?

   Yumi nie od razu odpowiedziała. Przygryzła dolną wargę i spojrzała zmieszana w boczną szybę.

- William Dunbar.

  Mogła przysiąc, że dłonie Ulricha mocniej niżby wypadało objęły kierownicę.

  

***

  Zaczynało się już ściemniać. Tak świetnie czuli się w swoim gronie, że nikomu nie chciało się wracać do domu. Odd dyskutował z Jeremy’m o wynikach ostatnich rozgrywek, Ania i Aelita wymieniały się poradami kulinarnymi a Yumi i Ulrich skupili się na swojej pogawędce.

  Rozprawiali teraz o tym jak potoczyły się ich losy kiedy się rozdzielili. A kiedy Ulrich zapytał czy jest szczęśliwa z Williamem, kobieta nerwowo przygryzła wargę. „Tak” – wyznała po chwili namysłu, ale kiedy Stern zapytał jej dlaczego w takim razie nie zgadza się na ślub nie wiedziała co odpowiedzieć.

- No czas już na nas. Pauline dzwoniła, że umówiła się z koleżanką, więc musimy wracać do synka – oznajmiła Ania i razem z Oddem pożegnali się i wyszli.

- No nas też czas – powiedział Ulrich a jego rozmówczyni wbrew sobie zaczęła rozkoszować się użytą przez niego liczbą mnogą. 

  Było już dosyć ciemno i zrobiło się chłodno. Kobieta wsiadła do swojego auta, ale nie mogła ruszyć z miejsca. Jej samochód pierwszy raz się popsuł.

- Cholera jasna! Akurat teraz?!

- Może pani pomóc? – zaoferował się Stern – wróciłem żeby spytać o numer telefonu.

- Zostawię go tutaj. Później pomyślę co dalej. Gdzie jest najbliższy przystanek autobusowy?

- Nie będziesz się teraz autobusem tłukła. Podwiozę cię.

- Nie trzeba, naprawdę. 

  Chcąc uciąć wszelkie dyskusje Ulrich podał jej rękę i pomógł wstać. Zamknęła samochód i ruszyli do jego pojazdu.

  Szybko dotarli pod jej mieszkanie. Poczuła się głupio i mając nadzieję, że odrzuci jej propozycję zapytała:

- Wejdziesz do środka?

- No jasne.

  Ruszyli więc do środka. Ulrich rozejrzał się i wypalił:

- Ładnie tu masz.

- Dzięki.

  Usiedli przy stole a Yumi podała sok i ciastka. Rozmawiali i czuli się jak za starych dobrych czasów kiedy zdawało się, że  nie mają przed sobą żadnych tajemnic i są sobie pisani. Pogawędka przedłużała się i przedłużała kiedy Yumi zerknęła na zegarek i zdziwiona powiedziała:

- O, już prawie północ.

 Nagle usłyszeli skrzyp otwieranych drzwi.

- Cześć kochanie, jeszcze nie śpisz?

  William stanął na progu kuchni i wyraz jego twarzy diametralnie się zmienił kiedy ujrzał gościa.

  Ulrich uśmiechnął się można powiedzieć bezczelnie. Nie wiedzieć czemu Dunbar przypomniał sobie tę scenę kiedy Stern zobaczył Yumi w jego pokoju nad ranem. Tak, on wtedy uśmiechał się do niego w taki sam sposób.

---------------------------------------------------------------

W tym oto momencie postanowiłam przerwać :D. Jak Wam się podoba? Przepraszam, że w m rzadko dodaję nowe posty, ale mam naukę, dodatkowe zajęcia i masę innych spraw na głowie. Mam nadzieję, że jakoś za mną wytrzymujecie :D. Pozdrawiam :*.