Rozdział 29

Ponieważ do ślubu zostały tylko trzy dni Aelita właśnie rozmawiała przez telefon z fryzjerką o modelu wybranej fryzury. Ona wzięła sobie cały tydzień urlopu a jej ukochany tylko cztery dni. No tak, mężczyzna ma mniej pracy. To ona zajęła się organizacją przyjęcia, porozmawiała z księdzem o dacie ślubu i powysyłała zaproszenia. Dobrze, że chociaż sam się oświadczył, pomyślała śmiejąc się. Do pomocy przy ubiorze będą towarzyszyły jej Yumi i Ania. Oczywiście, że one kogo miałaby wybrać? Najbliższe jej sercu przyjaciółki zgodziły się bez wahania. Jak dobrze mieć zaufanych ludzi obok siebie. Kiedy tylko odłożyła telefon ten zadzwonił jeszcze raz.

- Podjeżdżamy właśnie po ciebie! – usłyszała głos Ani.

- Jak to? – mruknęła zdziwiona.

- Porywamy cię na zakupy.

  Aelita wzięła torbę i wyszła. Wsiadła do czerwonego samochodu państwa Della Robbia w którym dudniła jakaś romantyczna ballada, w rytm której śpiewały i wygłupiały się jej przyjaciółki.

- Pomyślałyśmy, że jakaś małe zakupowe szaleństwo dobrze ci zrobi!!! – wydarła się z tylnego siedzenia Japonka.

- No wiesz stres przed ślubny i w ogóle… Ale nie przejmuj się na tym jeszcze nie koniec – mrugnęła Ania – przed nami jeszcze wieczór panieński.

- Będą jacyś obcy panowie? – zaśmiała się Aelita.

- No zobaczy się – zachichotała jak dziewczynka przyłapana na gorącym uczynku.

  Dotarły do jednej z największych galerii handlowych w mieście. Najpierw udały się do ulubionego sklepu odzieżowego.

  Yumi kupiła czarne rurki, granatowy sweterek oraz błękitny podkoszulek. Przymierzając te wszystkie rzeczy wychodziła z przymierzalni, chodząc jak modelka i prezentując się głośno komentującym „stylistkom”.

  Ania kupiła sportowe dresy i obcisły top („No, no niezłą masz tą figurę nawet po porodzie”). Słysząc tę uwagę wszystkie trzy wybuchły niekontrolowanym śmiechem.

  Aelita nakupiła mnóstwo odzieży, ponieważ dawno nie była na zakupach. Tym bardziej lubiła je robić z tymi zaufanymi doradczyniami.  

  Ich następnym przystankiem był butik. Yumi kupiła sobie dwie pary szpilek, Ania lity i trampki, a Aelita balerinki ponieważ najbardziej lubiła w nich chodzić.

- Jak wy możecie chodzić  w tych sztyletach? – dziwiła się.

- Wydłużają nogi, poprawiają sylwetkę.. I wcale nie są takie niewygodne jak mówisz. – oznajmiła Ania przyglądając się swoim miętowym litom.  

  Ostatnim punktem rozrywkowym tego wieczora była świetna kawiarnia serwująca pyszną kawę z ciastem.  Przyjaciółki rozsiadły się wygodnie na krzesłach i kelner podszedł do stolika:

- Czego panie sobie życzą?

- Pana numeru telefonu. – oznajmiła Yumi na co jej towarzyszki wybuchły śmiechem.

- Z chęcią.

- Żartowałam. Poproszę trzy kawy i po ciastku z wróżbą. – kelner odszedł z zamówieniem z nietęgą miną.

- A co nie układa ci się z Williamem, że szukasz pocieszenia?  - wykrztusiła w końcu Aelita.

- No, nie układa nam się za bardzo. Ale cóż poradzić.

  Poplotkowały jeszcze przez chwilę. Kiedy Ania powiedziała, że Odd chciałby mieć piątkę dzieci znowu wybuchły  śmiechem.

- Czytamy wróżby! – pisnęły w końcu jak małe dziewczynki które dostały w lalki w prezencie.

- Dobra ja pierwsza – mruknęła Japonka – „Czeka cię trudny wybór”.

- Ciekawe jaki?

- Co ugotować Williamowi na obiad. – zaśmiała się.

- A ja mam „dołączy do ciebie ktoś nowy”. – szepnęła Ania.

- Czyżby Odd już wziął się do roboty z tym przedszkolem?

- Ta jasne. Czytaj ty.

- Tu pisze „ małe rzeczy cieszą najbardziej”. – odpowiedziała Aelita. – co to może oznaczać?

- Małe rzeczy hmm.. małe są dzieci.. i dzieci cieszą. – odwdzięczyła się jej Ania.

 

***

- Ale dlaczego nie mogę zostać? – zapytał po raz setny i niewątpliwe ostatni Jeremy.

- Bo ja mam wieczór panieński u nas w domu, a ty idziesz na wieczór kawalerski. Będziesz się bawił  z kumplami i nie wiem co jeszcze.

- Ale..

- Pa. – ucięła dyskusję Aelita i wypchnęła go za drzwi.

  Wyjęła z szafki kilka butelek wina i ubrała się w swoją nową żółtą sukienkę. Przejrzała się  w lusterku kiedy bez pukania do mieszkania weszły jej wystrojone przyjaciółki.

  Ania w czerwonej mini i czarnym sweterku na wysokich szpilkach trzymała w ręku alkohol. Yumi miała na sobie niebieską sukienkę do kolan i czarne lity. Były takie piękne i roześmiane!

- Świętujemy twój ostatni dzień wolności! – krzyknęły.

   Najpierw porozmawiały i wypiły kilka lampek wina. Później znowu kilka. Teraz zaczęło ich śmieszyć wszystko łącznie ze zdjęciem Jeremy’ego ze studiów. Ubrany był w garnitur a w ręku trzymał dyplom („haha, ale on poważny!”).

  Włączyły głośno wieżę stereofoniczną i zaczęły tańczyć do jakiegoś skocznego kawałka. Było tak wesoło, że nie zauważyły, że dochodzi już trzecia w nocy.

  Wtem w drzwiach stanęli Odd, Jeremy i Ulrich. Świetnie bawili się na wieczorze kawalerskim, jednak zgodnie stwierdzili, że to już koniec i należałoby wrócić do domów.

  Tym czasem nie zanosiło się na to przynajmniej ze strony kobiet. Wyginały się w najróżniejszych pozach naśladując modelki, tancerki i nie wiadomo kogo jeszcze.

- Żono moja chodź do domu. – zaśmiał się Odd biorąc Anię za rękę.

- No co ty. Ja tańczę nie widzisz!

- Potańczysz w domu – mrugnął do niej i wziął jej torbę.

- Papa kochane.. Papa! – machnęła do przyjaciółek.

  Zmęczona całą sytuacją Aelita zasnęła siadając na kanapie. Z powodu wypitego alkoholu na jej policzkach kwitły czerwone rumieńce.

  Yumi natomiast rzuciła się na szyję Ulrichowi i powiedziała:

- Jak ja cię dawno nie widziałam! Jesteś taki przystojny!

  Zszokowany ale i rozbawiony mężczyzna wziął ją za rękę i poprowadził w kierunku swojego samochodu. Williama nie było wyjechał gdzieś z pracy, także Stern umówił się z Japonką, że podrzuci ją do domu. Ale kto by przewidział, że kobieta aż tak zaszaleje.

- Musiałaś rzeczywiście dużo wypić, skoro tak mówisz. – powiedział.

- Nie piłam nic.. nawet kropelki.

- Mhm.

- Boże, ale ty jesteś piękny – powiedziała kiedy zapinał ją pasami.

- No, no jeszcze do mnie tego nie mówiłaś po pijaku. Dzięki – zasiadł za kierownicą.

 Jechali przez chwilę w milczeniu kiedy Yumi powiedziała:

- Często o tobie myślę.

 Czy ona mówi poważnie, a alkohol tylko dodał jej odwagi czy to kłamstwa? Traktować to serio? W końcu nie wygląda na całkowicie upitą. Nie zatacza się, nie bełkocze. Patrzy na niego tymi samymi czarnymi oczyma co przed laty.

- Jesteśmy na miejscu.

- Pójdziesz ze mną?

- A po co? –zapytał zdziwiony.

  Nie odpowiedziała tylko wysiadła i czekała na niego. Nie wiedząc o co chodzi poszedł za nią. Kiedy zamykała drzwi w mieszkaniu klucze upadły jej nie ziemię. Ulrich odruchowo chcąc jej pomóc schylił się po nie tak samo jak ona. Kiedy ich dłonie zetknęły się ze sobą poczuli przyjemny dreszcz emocji i motylki w brzuchu tak jakby znowu mieli po piętnaście lat.

- Kocham cię. – szepnęła wpatrując się w ich dłonie.

- Ja ciebie też. Nigdy nie przestałem.

 Wyprostowali się i spojrzeli sobie w oczy. Następnie ich usta zatonęły w namiętnym pocałunku. Yumi wzięła go za rękę i poprowadziła w stronę sypialni.

- Jesteś pewna? – szepnął.

- Tak.

  To powiedziawszy zaczęła rozpinać jego koszulę.