Rozdział 31

 - Ja nie ujdę w tych szpilkach.. - narzekała Aelita.
  Stała przed ogromnym lustrem podziwiając swój wygląd. Jej suknia była śnieżnobiała do samej ziemi. Na ramiona spływały różowe loki. Welon był do połowy pleców. Spojrzała jeszcze raz w lustro. Zielone oczy w przerażeniu przyglądały się pięknej nieznajomej.
- Nie stresuj się tak. To jest twój najpiękniejszy dzień w życiu. - oznajmiła Ania gładząc ją dla uspokojenia po ręce.
  Wyglądała ślicznie. Blondynka związała swoje włosy w wysokiego koka i założyła długie kolczyki. Do tego dobrała sukienkę "małą czarną" i buty na koturnie. W dłoni trzymała małą torebeczkę.
- Ta.. Martwię się jak to będzie. - szepnęła do swojego odbicia i poprawiła niesforny kosmyk.
 Wzięła głęboki wdech. Tylko spokojnie, spokojnie... To nic takiego.
- Yumi, co się dzieje? 
  Japonka siedziała na krześle i oddychała ciężko. Na blade czoło wstąpiły krople potu. Trzymała się za brzuch.
- Nie, nic gorzej się poczułam.
  To słabe samopoczucie było spowodowane stresem. Kobieta nie może sobie wyobrazić jak to będzie kiedy William i Ulrich się spotkają. Po tym wszystkim co się stało. Wyrzuty sumienia zżerają ją od środka.. Jeżeli się wyda? A co jeśli Ulrich zrobi coś głupiego? Albo jeśli ona coś zrobi..
- Może weź tabletkę? - zaproponowała panna młoda.
  Yumi odmówiła. Poprawiła swoją jasnoróżową sukienkę i wstała. Dobrze  wiedziała, że nie może tego odkładać w nieskończoność. Kiedyś musi powiedzieć co zrobiła i mieć nadzieję na przebaczenie.

***

 

 



- A teraz możecie się pocałować. - oznajmił ksiądz kończąc tę piękną ceremonię.
  Jeremy ujął w dłonie twarz swojej żony jakby była ona niesamowicie delikatną i kruchą istotą. Następnie bardzo czule pocałował jej drżące usta.  Aelita objęła go mocno na co rozległo się chóralne "oooch".
 Małżeństwo wyszło przed kościół. Zaczęło się rzucanie ryżem i ktoś ( czytaj Odd)  celował prosto w Jeremy'ego pokaźnymi garściami, tak, że pan młody musiał co chwilę otrzepywać swój czarny garnitur.
 Aelita rzuciła welonem który o dziwno złapała stojąca najdalej Yumi. William pocałował ją w policzek rozradowany tym zajściem.
- A teraz zapraszamy wszystkich gości na przyjęcie do lokalu! - krzyknął Jeremy i zaraz dostał ryżem od Odda którego teraz "uspokajała" żona. Mężczyzna trząsł się ze śmiechu.
  Wszyscy goście ruszyli w kierunku swoich aut. William razem ze swoją dziewczyną ruszyli w kierunku swojego kiedy Ulrich się do nich przyłączył.
-Nie wziąłem samochodu bo będę pił. Mogę się z wami zabrać? - zapytał.
- Hmm.. No dobrze - odrzekł Dubar na co Yumi prawie zemdlała z przerażenia. Po co on jej to robi?!
  Wsiedli to pojazdu. Stern zasiadł z tyłu i zaczął poprawiać krawat. Trzeba przyznać, że prezentował się obłędnie w tym eleganckim garniturze.
 W samochodzie panowała niezręczna cisza. Nie wiedzieli o czym tu rozmawiać. Japonka zbladła i przygryzła dolną wargę. Czy można sobie wyobrazić głupszą sytuację?
- Skarbie, co tak zbladłaś?
- Nie wiem.. - odparła zmieszana.
- Może jest w ciąży? - zapytał poważnie Ulrich. Yumi miała ochotę rzucić jakimś ciężkim przedmiotem w jego kierunku.
- To bym się bardzo ucieszył - odparł z uśmiechem William i zaparkował na podjeździe przed lokalem.
 Kobieta zmarszczyła gniewnie czoło. Jeszcze słowo a rzuci się na swojego współpracownika. Czy on nie rozumie jak on teraz się czuje? Co przeżywa?


Po kilku zabawach, tańcach i uroczystym posiłku Yumi była naprawdę zmęczona. Dochodziła już północ. Trzeba przyznać, że wesele świetne. Muzyka akurat do tańczenia i mili ludzie. Rodzina Jeremy'ego wywarła na niej pozytywne wrażenie. Widać było jak Aelita cała w skowronkach przytula każdego ze swojej nowej rodziny po kolei. Naprawdę jest szczęśliwa.
 A co ze mną? Pomyślała Yumi. Kogo naprawdę kocham? Musi się w końcu zdecydować. Nie można tego tak odkładać tym bardziej, że pracuje razem z Ulrichem i widują się praktycznie codziennie. Musi postawić sprawę jasno. Jest z Williamem. Przyzna się do wszystkiego i poprosi o wybaczenie. Jeżeli się jej uda spróbują odbudować relacje.
- Zatańczysz? - spytał przystojniak o kasztanowych włosach.
  Spojrzała pytającym wzrokiem na siedzącego obok niej Dunbara. Kiwnął głową na znak, że się zgadza.
  Poszli w kierunku parkietu. Położył jej rękę na talii i przyciągnął delikatnie do siebie. Musiała unieść głowę, żeby popatrzeć mu prosto w oczy, ale warto się było gimnastykować. Czuła się jakby miała naście lat, jakby była znowu zakochana i beztroska.
- Zamierzasz mu o tym powiedzieć? - szepnął Ulrich a ona zadrżała.
- Powiem, ale nie teraz.. Niech się dobrze bawi..
- Dobrze wiesz, że ja wciąż czekam? I nigdy nie przestanę. A jeżeli będzie trzeba sam mu o nas powiem.

-------------------------------------------------------------------------------
Witajcie kochani <3! Mówię od razu, że nie mam pojęcia  o tradycjach ślubów/ wesel we Francji, więc pozwoliłam sobie użyć mojej wyobraźni. 
Jak tam u Was? Wreszcie weekend, choć dla mnie to i tak oznacza pracę i różne obowiązki.. No, mam nadzieję, że rozdział w miarę dobry. Całuski :*